“Als klein meisje keek ik altijd naar de televisieserie Medisch Centrum West en ik wilde ook dolgraag verpleegster worden. Toen dat vanwege mijn visuele beperking niet ging, leek het me leuk om receptioniste te worden. Ik ben goed met mensen, heb oog voor details en voor organiseren. Ik deed de opleiding algemene vorming, maatschappij en beroep, een heel brede opleiding, maar ben gestopt omdat ik veel werd gepest. 

Nadat ik een thuisopleiding had afgerond, was het tijd om te solliciteren. Ik mocht op gesprek komen bij een ziekenhuis. Extra leuk omdat ik daar als kind natuurlijk al van droomde! Ruim op tijd zat ik te wachten in de gang, goed voorbereid en netjes aangekleed. Maar nog voor binnenkomst werd ik weggestuurd omdat ik ‘niet geschikt’ zou zijn. Huilend ben ik het ziekenhuis uitgelopen. 

Dat ik niet werd geaccepteerd vanwege mijn visuele beperking was een harde klap. En die klap dreunt nog steeds door. Ik heb al honderden keren gesolliciteerd, maar het lukt gewoon niet. Er is een tekort op de arbeidsmarkt en toch word ik steeds weer afgewezen. Dat is niet goed voor mijn zelfvertrouwen. 

Als voorzitter van een cliëntenraad [van mijn zorginstelling] ben ik gewend om de agenda te bepalen, bij sollicitatiegesprekken aan te schuiven en kwaliteitsrapporten te controleren. Dan is het frustrerend dat ik als betaald werk niet verder kom dan cartridges in elkaar zetten aan de lopende band. Maar ik blijf hoop houden dat mijn kwaliteiten worden benut.”